(Przetłumaczone na polski przez Google)
Dwa nowe artykuły (patrz bibliografia poniżej) – „Rodzicielskie wyobcowanie zachowań: niepotwierdzona forma przemocy w rodzinie” (Harman, Kruk i Hines, 2018), pojawiające się w Biuletynie Psychologicznym oraz „Rodzicielskie wyobcowanie jako forma wykorzystywania emocjonalnego dziecka : obecny stan wiedzy i przyszłość Kierunki badań ”(Kruk, 2018), pojawiające się w Family Science Review – starają się rzucić światło na najnowsze badania dotyczące „Parental Alienation” jako krzywdzenia dzieci i przemocy w rodzinie oraz jako formy ludzkiej agresji emocjonalnej .
Aby doszło do przemocy i nadużyć, muszą być spełnione dwa warunki: musi nastąpić znaczny uszczerbek na zdrowiu człowieka i musi być on wynikiem działania człowieka.
Alienacja rodzicielska jest zgodna z tą definicją zarówno w odniesieniu do wykorzystywania dzieci, jak i partnerów. Dwa elementy, które są kluczowe dla wyobcowania rodziców jako formy emocjonalnej agresji i wykorzystywania przez człowieka, to zachowania sprawcy i wpływ tych zachowań na ofiary.
Artykuły opisują podstawowe elementy alienacji rodzicielskiej jako formy znęcania się nad dziećmi i przemocy w rodzinie oraz specyficzną, złożoną formę wrogiej (bezmyślnej i nieplanowanej) lub instrumentalnej (z premedytacją i mającą na celu wyrządzenie krzywdy) ludzkiej agresji. Alienacja rodzicielska objawia się niechęcią dziecka lub odmową nawiązania relacji z rodzicem z nielogicznych, nieprawdziwych lub przesadzonych powodów. Jest to wynikiem tego, że jedno z rodziców angażuje się w długotrwałe stosowanie różnorodnych zachowań agresywnych, które szkodzą i niszczą relacje między dzieckiem a drugim rodzicem. Docelowy rodzic jest demonizowany i podważany jako rodzic godny miłości i uwagi dziecka .
Rodzicielskie zachowania wyobcujące leżą w kontinuum od łagodnych i subtelnych form „badmouth” do bardziej surowych form agresji i przymusowej kontroli, które mogą skutkować całkowitym odrzuceniem dziecka i odmową kontaktu z rodzicem docelowym. Obejmują one także zakres od pojedynczych zdarzeń do długotrwałych wzorców działań mających charakter znęcania się nad docelowym rodzicem.
Nie ma różnic między płciami w odniesieniu do tego, kto jest sprawcą, a kto celem alienacji rodzicielskiej. Status opiekuńczy jest jednak silnym predyktorem tego, kto może oddzielić dziecko od rodzica. Opieka i legalne posiadanie dziecka jest podatnym gruntem dla agresywnych rodziców do działania wbrew woli rodzica docelowego, a bycie świadkiem takich aktów przemocy przez dzieci stanowi poważną formę wykorzystywania emocjonalnego dzieci.
Publikacja tych dwóch artykułów, wcześniej nieuznawana za odrębną formę znęcania się, sygnalizuje zmianę w psychologii na rzecz identyfikacji i kategoryzacji alienacji rodziców jako formy zarówno wykorzystywania dzieci, jak i przemocy w rodzinie. Jest to znacząca odpowiedź na odkrycie naukowe, że alienacja rodzicielska jest bardziej rozpowszechniona i niszcząca niż się powszechnie uważa, dotykając milionów dzieci i rodziców na całym świecie.
Biorąc pod uwagę poprzedni brak uznania alienacji i zaprzeczenia temu zjawisku przez wielu specjalistów z dziedziny prawa i zdrowia psychicznego, artykuły te stanowią wezwanie do działania na rzecz rozwoju i testowania skutecznych interwencji edukacyjnych, zdrowia psychicznego i prawnych w celu zapobiegania i łagodzenia skutków alienacji rodzicielskiej jako formy intymnego terroryzmu.
Oba artykuły zawierają obszerny przegląd literatury i podsumowanie badań dotyczących zachowań alienujących rodziców oraz wpływu tych zachowań na dzieci i rodziców docelowych. Zachowania i skutki wyobcowania mierzone są na podstawie aktualnych definicji zdrowia publicznego i prawnych definicji wykorzystywania dzieci i przemocy w rodzinie, a artykuły zawierają indeks zachowań występujących przy alienacji rodzicielskiej (klasyfikacja zachowań sprawców alienacji) oraz kategoryzację skutków przemocy alienacji wobec dzieci-ofiar i tzw docelowych rodziców.
Na koniec omówiono implikacje dla polityki i praktyki zarówno w dziedzinie prawa, jak i zdrowia psychicznego, w tym strategii zapobiegania i leczenia. Artykuły zawierają kompleksowy przegląd wyobcowania rodziców w odniesieniu do identyfikacji, etiologii i interwencji.
Ponadto artykuły omawiają zmianę paradygmatu występującą w zapobieganiu wyobcowaniu rodziców i interwencji, badają implikacje praktyczne dla pracowników służby zdrowia psychicznego i zajmują się nieporozumieniami zawodowymi – przede wszystkim powszechnym założeniem, że wiele przypadków wyobcowania rodziców jest niczym innym wyobcowanie, z ofiarami odpowiedzialnymi za swój los. Oznacza to, że działania rodzica wyobcującego są winą rodzica docelowego i są przykładem profesjonalnego obwiniania ofiary.
Interwencje mające na celu zmianę zachowania rodzica będącego ofiarą / ofiarą są równoznaczne z leczeniem ofiary przemocy, podczas gdy sprawca nadużycia może dalej działać agresywnie i nadużywać władzy w dynamice rodziny . Samo obwinianie i traktowanie ofiar nie jest rozwiązaniem.
Dochodzimy do wniosku, że ignorowanie alienacji rodzicielskiej jako formy krzywdzenia dzieci i przemocy w rodzinie jest nieetyczne. Ograniczenie poważnej i znacznej szkody wyrządzonej dzieciom, rodzicom i członkom dalszej rodziny spowodowanym wyobcowaniem rodziców powinno pozostać głównym celem interwencji zawodowej. Zapobieganie rodzicielskim zachowaniom alienacyjnym jest niezbędne dla promowania najlepiej pojętego interesu dzieci i zdrowia rodzin.
Alienacja rodzicielska jako forma przemocy w rodzinie i wykorzystywania dzieci uzasadnia szeroki zakres interwencji: reakcję na ochronę dziecka, w uznaniu potrzeb bezpieczeństwa poszkodowanego dziecka; natychmiastowe połączenie rodziny między dzieckiem a docelowym rodzicem, na czym koncentrują się programy łączenia rodzin; zapewnienie terapii rodzin oraz szereg niedrogich i dostępnych opcji terapeutycznych; oraz egzekwowanie prawa, ponieważ przemoc w rodzinie jest również formą zachowania przestępczego i uzasadnia reakcję wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych.
Publikacja tych artykułów w Biuletynie Psychologicznym i Przeglądzie Nauk Rodzinnych , a także ostatnia publikacja von Boch-Galhau (2018), oznacza znaczny postęp w naszym zbiorowym rozumieniu wyobcowania rodziców – nie tylko jako powszechne zjawisko, które wymaga większego uwaga społeczności psychologicznej, ale jako poważna forma znęcania się nad dziećmi i przemocy w rodzinie, która uzasadnia pilną reakcję na najwyższym poziomie praktyk zawodowych i polityki społeczno-prawnej.
Bibliografia
Kruk, E. (2018). „Alienacja rodzicielska jako forma wykorzystywania emocjonalnego dzieci: aktualny stan wiedzy i kierunki przyszłych badań”, Family Science Review, 22 (4), 141-164.
Harman, J., Kruk, E. & Hines, D. (2018). „Rodzicielskie zachowania alienacyjne: niepotwierdzona forma przemocy w rodzinie”, Biuletyn psychologiczny, 144 (12), 1275–1299.
von Boch-Galhau, W. (2018). „Parental Alienation (Syndrome) – Poważna forma wykorzystywania psychicznego dzieci”, Mental Health and Family Medicine, 13 , 725-739.
